"Η αδελφή ψυχή σου συνήθως είναι ένα άτομο που ταιριάζετε ηλικιακά και καταλαβαινόσαστε χωρίς προσπάθεια επειδή ακριβώς δεν υπάρχει χάσμα μεταξύ σας. Εμένα η δική μου ήρθε όταν ήμουν γύρω στα 8. Εκείνη ήταν 60. Εγώ ένα παιδάκι που έπλαθε κόσμους με νεράιδες και γοργόνες και εκείνη μια γυναίκα που δε σταμάτησε ποτέ να πιστεύει σε αυτές. Μαζί φτιάχναμε τους δικούς μας κόσμους, όταν βαριόταν να συζητήσει για συνταγές με τη γιαγιά μου, ή εξαντλούσε όλα τα θέματα συζήτησης με τη μαμά μου. Σμίγαμε και μιλούσαμε για ξωτικά, εξωγήινους, παράλληλα σύμπαντα, αστρολογία, και όσο μεγάλωνα δημιουργούσαμε έναν πολύ γερό κώδικά επικοινωνίας. Με τα μάτια. Έτσι τα λέγαμε όλα. Όμως μεγάλωνε κι εκείνη, όχι μόνο εγώ. Πάτησε τα 70 και το σώμα άρχισε να πέφτει, να εμφανίζει αρρώστιες. Η ψυχή δε σταμάτησε ποτέ να τρέχει. Και όταν το σώμα δυσκολευόταν να κάνει ένα βήμα, η ψυχή επαναστατούσε. "Μόνο όταν κοιτάω τον καθρέφτη καταλαβαίνω πως μεγάλωσα" και "Δεν ξέχασα ποτέ το παιδί μέσα μου" ήταν μερικές από τις φράσεις που έλεγε συχνά. Μα με μια λέξη τη συσχετίζουν όσοι τη γνωρίζουν: ελευθερία. Αυτό ήταν η Λίζα. Και αν δεν ήταν άνθρωπος, θα ήταν πουλί για να πετάει ελεύθερο και να μη ζει σε κλουβιά. Έτσι μου έλεγε πάντα. Όταν το σώμα σταματάει να είναι η κινητήριος δύναμή σου, και καταντάει να γίνεται κλουβί, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση για μια ψυχή που είναι γεννημένη να πετάει. Κι αφού της άρεσε πάντα τόσο πολύ να ταξιδεύει, έβγαλε εισιτήριο για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι της. Θα περάσει μέσα από παράλληλα σύμπαντα, κόσμους με νεράιδες και γοργόνες για να καταλήξει στην επόμενή της μορφή. Και κάπου εκεί δίπλα της θα ξαναγεννηθώ κι εγώ. Γιατί είμαι σίγουρος ότι οι ψυχές μας είναι πλασμένες να συνταξιδεύουν σε όλες τις εκφάνσεις του χωροχρόνου. Τις ψυχές δεν τις χωρίζουν ούτε τα χρόνια, ούτε η ηλικία, ούτε οι εμπειρίες, ούτε το σώμα, ούτε ο θάνατος. Γεννηθήκαμε μαζί και οδεύουμε προς το άπειρο παρέα. Μέχρι να επιστρέψουμε τελικά στο νεραϊδόκοσμο από όπου καταγόμαστε. Πόσο σε αγαπώ, Λιζάκι μου. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όπως μου έλεγες δυνατά. Είμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε. Είμαι τυχερός που τόσο μικρός βρήκα την αδελφή ψυχή μου. Είμαι τόσο τυχερός.
Lionder"
Στίχοι/Μουσική: Lionder
Στίχοι:
Κάποτε γνώρισα μια κοπέλα, την έλεγαν Λίζα
Δυο δύο τα τσιγάρα στο στόμα και τα νεύρα στην πρίζα
Τα μαγνητάκια απ' τα ταξίδια τα 'κανε κορνίζα
Κι ονειρευόταν να ισιώσει τον πύργο στην Πίζα
Δούλευε λογίστρια μα τη λέγαν' τρελή
Στο γραφείο προειδοποιούσε για εξωγήινη απειλή
Κάθε Κυριακή μπροστά από την TV στο Grand Prix
Της άρεσε η ταχύτητα, της άρεσε και η ζωή
Πάνω στο ιστιοπλοϊκό ταξίδευε γιαλό γιαλό
Κι έκανε βόλτα όλο το Αιγαίο
Και παντρεύτηκε Ιταλό, έναν τεμπέλη μουσικό
Και τον έστειλε πίσω στο Κολοσσαίο
Πήρε τα παιδιά και δούλεψε μέρα και νύχτα
Δεν είχε τα λεφτά για ρεύμα μα τα παιδιά είχαν παιχνίδια
Κι ό,τι της περίσσευε το 'κανε ταξίδια
Δεν την έβρισκες ποτέ μα σου 'δινε πάντα βοήθεια
Έζησε μια ζωή μέσα στην τρέλα
Ατρόμητη κι ανίκητη μα έβγαλε θέμα
Και τον μόνο έρωτα που είχε έπρεπε να τον κόψει
Ο γιατρός της πήρε τα τσιγάρα μα δεν μπόρεσε να τη σώσει
Πάνω στο ιστιοπλοϊκό ταξίδευε γιαλό γιαλό
Κι έκανε βόλτα όλο το Αιγαίο
Και παντρεύτηκε Ιταλό, έναν τεμπέλη μουσικό
Και τον έστειλε πίσω στο Κολοσσαίο
Δεν ήτανε στο κέφι της το μέσα κι η ξάπλα
Δεν ήθελε να ζει ζωή σαν ψάρι στη γυάλα
Για αυτό έβγαλε εισιτήριο για το μεγάλο ταξίδι
Να 'χει φτερά στα πόδια και να τρέχει στο γρασίδι
Πάνω στο ιστιοπλοϊκό ταξίδευε γιαλό γιαλό
Κι έκανε βόλτα όλο το Αιγαίο
Και παντρεύτηκε Ιταλό, έναν τεμπέλη μουσικό
Και τον έστειλε πίσω στο Κολοσσαίο
Τον πρώτο τον παροξυσμό τον νίκησε μα ήταν γραφτό
Και το τέλος ήτανε μοιραίο
Και σαν νεράιδα θα ντυθώ, στα δάση μέσα να τη βρω
Γιατί εκεί θα είναι σου το λέω
Εκεί θα είναι σου το λέω
Εκεί θα είναι σου το λέω
Εκεί θα είναι σου το λέω
Εκεί θα είναι σου το λέω
Εκεί θα είναι σου το λέω